قا قا لي لي

گاهي وقتا يه ذره زشتي و کثافت ، يه ذره جهل و حماقت کمک ميکنه که به زيبايي بعضي چيزا و بعضي افراد و بعضي کارا و بعضي فکرا ايمان بياري ، يا شايد اگر بخوام يه ذره محافظه کارانه تر بگم ، باعث ميشه باورت بهشون قوي تر بشه
آره رفيق ، ديدن لذت خوبي بدون حضور بدي ، نشدني نيست ، ولي بدون حضور بدي ها درک مفهوم خوبي خيلي خيلي سخته

از تمام بدي ها متشکرم

مهربان بي هرگز

تو کجايي که چون نزديکي دل تنگي و چون دور مي شوي به لبخندي پرشور واگويه مي کني غم دوري را ؟
تو چگونه اي که هرگز در چشمانت رنگي جز فرياد نديدم ؟
تو کجا فرياد زدي که گوشهاي کر من شنيد فريادت را ؟
تو چرا فهميدي که مي توانم با چشمانم فريادت را بشنوم ؟ چرا ؟ چگونه ؟ کجا ؟

چقدر فرياد کرده اي که نشنيده ام ؟
چندين بار اشک ريخته اي در لحظه هاي سکوت من ؟
چند کاغذ سياه کرده اي از مکرر کردنم ؟

چگونه سختي هايم را به نرمي بخشيدي ؟
چه سان خواندي به نرم ترين صوت ، سخت ترين جملاتم را ؟

چه معصومانه سکوت مي کني در برابر سکوتم
سکون اشک در چشمانت را به گور خواهم برد يکتا سوار سيمين بر

صبحانه

چه بسيار همراه بوده ام با شب در لحظه هاي آخرش
گاهي شيرين است مردنش و گاهي تلخ
شيرين تر زماني است که مرگش فضا براي نيکوتر روزي خالي کند

آنان که دريا دارند مرگ روز را بسيار ديده اند و آنان که کوه دارند مرگ شب را
و کوهبانان هرگز دريابانان را نخواهند فهميد و دريابانان کوهبانان را

شايد سفر بايد کرد از لحظه هاي سپيد طلوع به سياهي غروب
از سياهي غروب به سپيدي طلوع
ليکن زيباست که در اين ميانه خاکستري ماندني ترين است

آليس در ماه : قسمت اول

آليس : سلام
. . .

آليس : سلام
. . .

آليس : سلام
. . .

آليس : سلام
. . .

حتي خدايي براي شنيدن رخ نمي نمايد

در اين زمانه که " خودآ " روي مي پوشاند و نامرئي خود را پرستيده مي خواهد ؛ چه توقعي از " دوستان دور يا نزديک " داري ؟!؟

شبانه

گويي در انجماد مرگزار تنم
تکرار مي کنم همه هستي هراس را
گويي در انسداد وجود حيات در آدم
فرياد مي کنم کلمات زوال را
گويي در انتظار حضور نشاط در قلبم
پرتاب مي کنم قطرات نفاق را

گويي کنون يگانه دشمن خود گشته ام بيا

84/5/30

پي نوشت : از من بيازاريد ولي مرا ميازاريد

شادي فزا

شادي ام شادي فزايد
مستي ام مستي بزايد

لعل لب خندان ببينم
بوسه ها از آن بچينم

مست گردانم جهاني
نيک مي دانم که داني

نيک مي دانم که مستم
مطربي باده پرستم

باده دانم چيست ليکن
کشته اي تو اين تن من

کشتگانت بي شمارند و فراوان
عاشقانت کل موجود به ذو کون

عاشقي دردي که اکنون باز کردم
حرفي از مجموع اين دفتر بکردم

دفتر من پر شده از خط و اسمت
اين قلم عاصي شده از ذکر عصمت

اين قلم را بشکنم روزي گمانم
چون که مي گويد فراوان رازهايم

رازها دارم در اين دل ، گفتني ها
دردها دارم در اين جان بهر جان ها

جان ما شادي کن و افزاي شادي
ما و جان را شاد گردان تا تواني

84/5/21

سکوت ما

براي صمات

تکرار مي کنم که بگويم سکوت را
اصرار مي کنم که بخوانم سکوت را
اقرار مي کنم که ندانم سکوت را
انکار مي کنم که بپرسم سکوت را

من در ميان اين همه سختي و دلهره
من در کنار اين همه مردي و بي همه
من در حضور اين نگراني و اضطراب
من در مرور اين ره پرپيچ و دغدغه

تنها ترا طلبيدم سکوت من
تنها ترا طلبيدم سکوت ما

84/5/20

شش جهت

در میان پرده خون عشق را گلزارها
عاشقان را با جمال عشق بی‌چون کارها
عقل گوید شش جهت حدست و بیرون راه نیست
عشق گوید راه هست و رفته‌ام من بارها
عقل بازاری بدید و تاجری آغاز کرد
عشق دیده زان سوی بازار او بازارها
ای بسا منصور پنهان ز اعتماد جان عشق
ترک منبرها بگفته برشده بر دارها
عاشقان دردکش را در درونه ذوق‌ها
عاقلان تیره دل را در درون انکارها
عقل گوید پا منه کاندر فنا جز خار نیست
عشق گوید عقل را کاندر توست آن خارها
هین خمش کن خار هستی را ز پای دل بکن
تا ببینی در درون خویشتن گلزارها
شمس تبریزی تویی خورشید اندر ابر حرف
چون برآمد آفتابت محو شد گفتارها

تو زکجا بوده اي

هان تو چرا آمدي
تو ز کجا آمدي
تو ز کجا بوده اي

اي غزل شاه ما
پرده در راز ما
تو ز کجا بوده اي

اي تو کلامي وزين
بهر بتي نازنين
تو زکجا بوده اي

شرم کنم از حضور
چون بکنم اين سطور
تو ز کجا بوده اي

من بکنم باز راست
راستي از آن ماست
تو زکجا بوده اي

84/5/18

ناشنيدني مرد

اگر ماه بودم ، به هر جا که بودم ،
سراغ تو را از خدا مي گرفتم ...

فريدون مشيري

اگر مرد بودم گمانم کنون مرده بودم
و گر مرگ بودم تو را در حضور خدا گفته بودم
و شايد دوباره تو را کشته بودم
ولي سنگ هرگز نبودم
ولي ماه پر ناز هرگز نبودم

گمانم سياهي گرفته است چشمانمان را

1384/5/13

بن بست

اگر بخواهيد مرا از من بگيريد ، تک تک تان را در خود خواهم کشت .

امرداد 1384 خورشيدي