گر مرا يافتي نشانم مده

بازم يه سوال اومد؟
داشتم به هدف و تغيير هدف و مسير و تغيير مسير و روش هاي رسيدن به هدف فکر مي کردم
به انگيزه و آزار و کلمات
به مفهوم هدف و مسير و اين چيزا فکر مي کردم که يه جاهايي جالب شد
يه نکته که شايد يواشکي بهش فکر کرده بودم ولي خودش رو جدي نشون نداده بود
به اينکه رسيدن به هدف هميشه در پايان راه اتفاق ميفته؟
يا اينکه اهداف در همين طي طريق به دست ميان؟
يعني در ضمن مسير هست که به هدف ميرسيم؟
اهداف توزيع شده يا متمرکز؟
البته بستگي به مدل هدف هم داره ، جدي بستگي داره؟
نمي دونم بيانم واضحه يا گنگ
به يه زبون ديگه اينکه آيا ما در لحظه لذت مي بريم يا در لحظات؟
شيريني در پايان راهه يا در ضمن راه؟
آخه معمولا تو روانشناسي کودک ( ما چي هستيم ؟ ) ميگن که تنبيه يا تشويق بايد به عمل نزديک باشه که درک بشه و اثر کنه
شايد لذت و شيريني هم بهتره در مرور راه اتفاق بيفته نه اون آخرا
به نظرتون بايد در ضمن همين با هم بودن و اين فرصت کمي که داريم به لذت ها و هدف ها برسيم يا بايد جمع بشيم تا با هم در نهايت به يه هدفي برسيم؟
البته به اين هم بستگي داره که عشق و انگيزه پس از وصل ميميره يا تغيير شکل ميده؟
شايد اين ديد که بايد هم هدف بشيم و بعد به سمت هدف بريم رو بايد با اين ديد عوض کنيم که کل مسير رسيدن به هدف همين هم هدف شدنه
هم هدف شدن تا رسيدن به هدف کمترين فاصله اي هم نداره