مبارک است

ما باده مگر به نام جانان نخوریم
بی یار ندیم و ذکر سلطان نخوریم

ساقی بنمای روی از ایشان پنهان
کان می رخ توست ما بجز آن نخوریم



سرایش : آپریل ۲۰۱۲

آفتاب حسن

تقدیم به صمات

زان شعله که برفروخت بس جانها سوخت
رخساره نمود ، نغمه خوان لب ها دوخت

آتش زد و در سماع صد پروانه
چون شمع به عاشقان همی نور آموخت



سرایش : 28 بهمن 1390

غریبانه

دلدار کنار و باده گردان سرمست
صد جام زدیم و جام دیگر در دست

ده ساغر دیگری که این مستان را
کی غیر شراب و سرخوشی کاری هست



سرایش : 24 مهر 1390

آغاز

تقدیم به دوستی که هر نگاهش امید است

در هجر و فراق ذکر او خوش باشد
نقشی ز جمال نیک رو خوش باشد

خوش گشت دلم چو خوش بیانی می گفت
برگیر و بنوش کین سبو خوش باشد



سرایش : 9 تیر 1389 / سالن ایستگاه راه آهن یزد
نـگـارش : 3 تیر 1390

وای بر من

تقدیم به استاد محمد نوری

امان از درد هجران وای بر من
شکست آن دوست پیمان وای بر من

بدیدم کان خوش الحان یار سرمست
بشد زین کوی رقصان وای بر من



سرایش : 11 مرداد 1389 / ساعاتی پس از شنیدن خبر مرگ استاد نوری
نـگـارش : 10 اردی بهشت 1390

امید

خواهم که تو را چنان که هستی خوانم
غیر از تو هرآنچه باشد از دل رانم

این خانه شود سرایت از حیرانی
ایمن شده با یگانه جانان مانم



سرایش : 30 دی 1389
نـگـارش : 11 اسفند 1389

گرم تو دوستی

یک دم غم این جهان نخواهم خوردن
غم نیست مرا که اوست جانم در تن

گر خصم شوند خویش و بیگانه چه باک
چون دوست مراست کی ملالی با من



سرایش : 25 دی 1389
نـگـارش : 4 بهمن 1389

آیین مستان

چون دم نزعم رسید ای دوستان
در سماع آیید مست و نغمه خوان

سرخوش از می رقص و پاکوبان کنید
جام ها نوشید و دست افشان کنید

غیر مستان را برانید از سرا
هرکه گفت از نام او گوی اندر آ

چشم تن پوشید و دل روشن کنید
ذکر او گویید و جان از تن کنید

مست روی ساقی جانان شوید
هرچه گوید ساقی ما آن شوید

گر که گوید لال گردید و خموش
ور به افغان امرتان کرد آن نیوش

سالک آن باشد که چشم از غیر بست
وز تن و جان روز اول شست دست

دیده پوشید از همه جز روی او
کل شئٍ هالک این را دان نکو

پس بخوانیدش که جامی خوش دهد
زان شرابی که اهل دل را هش دهد

وجد و شوری زان می باقی کنید
سجده شکر از بر ساقی کنید

جرعه ای زان باده بر گورم دهید
پس کنید آن چاله پر آب از نبید

کاندر این عالم ز بهرش جان چو حوت
بحرها گشتیم و مست از لایموت

غوص کردیم و به غوث اش صد امید
لیکن اینجا کی توان رویش بدید

در مغاکم شاد و بی افغان نهید
تن به خاک این جان بدان جانان دهید



سرایش : 28 فروردین 1389
نـگـارش : 24 دی 1389

ساقیا پیمانه ام اندازه کن

ساقیا پیمانه گم شد جامها مستانه ده
ترک قول و گفت و گو کن باده ای جانانه ده

گر رسید از غیر طعن ای جان چه کوشی کان فقیر
وهم باطل دارد او را وعده زان مستانه ده

قوم دیگر در طلب از بهر نانی آمدند
نان ز انبان ده وز آن دیگر به اهل خانه ده

کوزه اندازه بشکن بحر را پیمانه کن
وندر آن دریا گهرها بر دلم دردانه ده

چند گویم ره نگردد آشکار الا به سیر
جان بگیر اندر عماری این دلم کاشانه ده

ما نگوییم این و آن کن چون که دانیم این طریق
راه بی خویشی است توفیقش بدین حنانه ده

ساقیا یکتا ز خود شد آن دمی کز شوق دوست
پر کشید او را بدان بستان دمادم دانه ده



سرایش : 8 اسفند 1388
نـگـارش : 19 دی 1389

میخانه

در میکده اش ساغر و پیمانه نبود
لیکن بجز از مست در آن خانه نبود

گفتند که حیرت از چه داری می نوش
کین جا می ما جز رخ جانانه نبود



سرایش : 5 خرداد 1389
نـگـارش : 13 دی 1389

آخرالامر

با یاد تو غم برفت و انده سر شد
وز وصل تو دل چو کاسه ای شکّر شد

ما را بده جام سرخوشی تا گوییم
کایّام فراق و روز غم آخر شد



سرایش : 11 تیر 1389
نـگـارش : 10 دی 1389

شکرانه

امشب به سرای سالکان ساقی من
باشد ز تو آب و آبدان ساقی من

صد شکر که ما ز "تکرهوا" خوش گشتیم
من مست ز او و این زمان ساقی من



سرایش : 2 اردیبهشت 1389
نـگـارش : 3 دی 1389

مویه

من بنده آن دم ام که ساقی گوید
آن کیست که هر نفس مرا می جوید

گویم که غلام کمترین ام جانا
گوید که ز ماست آنکه خوش می موید



سرایش : 17 آبان 1389
نـگـارش : 25 آذر 1389

فرقت

در هجر و فراق ذکر او خوش باشد
نقشی ز جمال نیک رو خوش باشد

خوش گشت دلم چو خوش بیانی می گفت
می نوش و بکوش کآن سبو خوش باشد



سرایش : 16 مرداد 1389
نـگـارش : 19 آذر 1389