nameless

در متن من چيزي از تن من هست:اصرار من و تکرار من.در تن من چيزي جز ادامه پوستم نيست.ادامه را که از پوستم مي گيرم بدن تمام مي شود.ادامه صورت خود را مي خواهد.و صورت از توقف جائي در پوست،صريح مي شود.نام من شايد صراحت از صورت مي گيرد.هميشه در گذر از نام،منظري از پوست چهره مي شود،و همان جاست که متن،عنوان مي گيرد،و در آن سوي عنوان پوست دليل خودش را جا مي گذارد،و سر خودش را شروع چهره خود مي کند

اين است که عنوان آغاز است.و در آغاز تظاهري از راز.و راز متن هميشه از عنوان متن مي آيد.چرا که عنوان خود سوئي نيامده دارد،که در بالا مي ماند.و ناظر بر سوئي مي ماند که متن را مي برد(بردن)،که متن را پهناي پوست مي کند

تمام متن هاي بي عنوان جانب از خود مي گيرند.متن بي عنوان،عنوان متن است،و جانب نامي مي رود که صورت خود را،در ريخت من بهم ريخته است

من گذشته:امضاء
يدالله رويائي