بيا

بیا که قصر امل سخت سست بنیادستبیار باده که بنیاد عمر بر بادست
غلام همت آنم که زیر چرخ کبودز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خرابسروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست
که ای بلندنظر شاهباز سدره نشیننشیمن تو نه این کنج محنت آبادست
تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیرندانمت که در این دامگه چه افتادست
نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آرکه این حدیث ز پیر طریقتم یادست
غم جهان مخور و پند من مبر از یادکه این لطیفه عشقم ز ره روی یادست
رضا به داده بده وز جبین گره بگشایکه بر من و تو در اختیار نگشادست
مجو درستی عهد از جهان سست نهادکه این عجوز عروس هزاردامادست
نشان عهد و وفا نیست در تبسم گلبنال بلبل بی دل که جای فریادست
حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظقبول خاطر و لطف سخن خدادادست