گرم تو دوستی

یک دم غم این جهان نخواهم خوردن
غم نیست مرا که اوست جانم در تن

گر خصم شوند خویش و بیگانه چه باک
چون دوست مراست کی ملالی با من



سرایش : 25 دی 1389
نـگـارش : 4 بهمن 1389

آیین مستان

چون دم نزعم رسید ای دوستان
در سماع آیید مست و نغمه خوان

سرخوش از می رقص و پاکوبان کنید
جام ها نوشید و دست افشان کنید

غیر مستان را برانید از سرا
هرکه گفت از نام او گوی اندر آ

چشم تن پوشید و دل روشن کنید
ذکر او گویید و جان از تن کنید

مست روی ساقی جانان شوید
هرچه گوید ساقی ما آن شوید

گر که گوید لال گردید و خموش
ور به افغان امرتان کرد آن نیوش

سالک آن باشد که چشم از غیر بست
وز تن و جان روز اول شست دست

دیده پوشید از همه جز روی او
کل شئٍ هالک این را دان نکو

پس بخوانیدش که جامی خوش دهد
زان شرابی که اهل دل را هش دهد

وجد و شوری زان می باقی کنید
سجده شکر از بر ساقی کنید

جرعه ای زان باده بر گورم دهید
پس کنید آن چاله پر آب از نبید

کاندر این عالم ز بهرش جان چو حوت
بحرها گشتیم و مست از لایموت

غوص کردیم و به غوث اش صد امید
لیکن اینجا کی توان رویش بدید

در مغاکم شاد و بی افغان نهید
تن به خاک این جان بدان جانان دهید



سرایش : 28 فروردین 1389
نـگـارش : 24 دی 1389

ساقیا پیمانه ام اندازه کن

ساقیا پیمانه گم شد جامها مستانه ده
ترک قول و گفت و گو کن باده ای جانانه ده

گر رسید از غیر طعن ای جان چه کوشی کان فقیر
وهم باطل دارد او را وعده زان مستانه ده

قوم دیگر در طلب از بهر نانی آمدند
نان ز انبان ده وز آن دیگر به اهل خانه ده

کوزه اندازه بشکن بحر را پیمانه کن
وندر آن دریا گهرها بر دلم دردانه ده

چند گویم ره نگردد آشکار الا به سیر
جان بگیر اندر عماری این دلم کاشانه ده

ما نگوییم این و آن کن چون که دانیم این طریق
راه بی خویشی است توفیقش بدین حنانه ده

ساقیا یکتا ز خود شد آن دمی کز شوق دوست
پر کشید او را بدان بستان دمادم دانه ده



سرایش : 8 اسفند 1388
نـگـارش : 19 دی 1389

میخانه

در میکده اش ساغر و پیمانه نبود
لیکن بجز از مست در آن خانه نبود

گفتند که حیرت از چه داری می نوش
کین جا می ما جز رخ جانانه نبود



سرایش : 5 خرداد 1389
نـگـارش : 13 دی 1389